شعرهای مریخی

همیشه از بالا به زمین نگاه میکنم و فکر میکنم اگر اجدادم خود را به زمین پرتاپ می کردند شاید امیدی برای زندگی در کره درخشان و رنگی زمین داشتم و این بالا اینقدر تنها نبودم. یکشب خواب دیدم زمین و زمان زیر و رو شده و من بالاخره از اینجا به زمین پرتاپ شده ام. سرم از زیاد چرخیدن زمین گیج بود و نگاهم مثل آدم فضایی های سیاره اورانوس لوچ افتاده بود یاد شعر حکیم بزرگ مریخی افتادم ؛

دنیا دوروزاست

        نصف امروز ونصف دیروز

دیروز مرده است و امروز نیامده است

        قطار امروز در تونل دیروز گیر افتاده است

                                        اما بنابر قول بزرگانمان دنیا دوروز است

باخودم که فکر می کنم دلیل ماندن ما در مریخ این بوده که بزرگانمان زیاد فکر می کردند و تشویش افکار آنان بما نیز سرایت کرده، برای همین دور سیاره یک سیم خاردار کشیدند و ما شدیم مثلا ناشناخته ترین کهکشان راه شیری. همیشه با خودم می پرسم چرا؟

مگر من چه تقصیری داشتم که مریخی شدم ؟ اما باز یاد شعر حکیم مریخی می افتم؛

فکر زیاد سیستم مخ مریخیها را بهم می ریزد

                                                پس بساز و به مریخی بودنت بناز 

                                                کاش بشریت فکری به حال ما بکند